Kolenkit

“Kijk nou, die buitenlanders zijn ons wagentje al aan het uitladen”, roep ik. Mijn leaseauto met boedelbak staat fout geparkeerd in de Kolenkitbuurt, een van Amsterdams prachtwijken. Studerende dochter heeft met een vriendin tijdelijk onderdak gevonden in een appartement dat al tijden te koop staat. Ik help verhuizen, en ga na de rit vanuit Zwolle eerst even mee naar boven om het appartement te inspecteren. De opmerking maak ik schertsend, want hoewel het op de zonnige zaterdagmiddag druk is op straat, en het multiculti aanbod overduidelijk aanwezig, bemoeit niemand zich met de inhoud van de open laadbak. Nou ja, schertsend, er klinkt wel enige zorg in door, op het niveau van “Kun je hier ’s avonds wel over straat, meisje?”.
Vriendlief en ik beginnen gewoon zelf met uitladen, en staan op een gegeven moment op de stoep wat te sleuren aan een wasmachine.  Twee mannen lopen in onze richting. Eén op leeftijd, met een grijs ringbaardje en een rond wollen mutsje. Van Kooten en De Bie hebben hem ooit als sjabloon voor hun modelallochtoon gebruikt. Nummer twee is ook een multicultureel sjabloon, maar dan 30 jaar jonger. Type Ali B., met ook nadrukkelijk een initiaal als achternaam. Je schrikt toch even als ze je aanspreken. “Helpen, meneer?”, en wij denken natuurlijk meteen aan de oude Amsterdamse  variant: “Meneer, wij hebben op uw auto gepast, mogen wij even afrekenen?”.
Maar goed, omgekeerd integreren is ook een kunst. Gevieren slaan we de handen onder de wasmachine en duwen hem vier trappen op. We worden tot in de badkamer begeleid, en de twee mannen nemen vriendelijk afscheid. “Graag gedaan, meneer”, op ons dankwoord. Ondertussen vertelt dochter honderduit over de mensen die ze, op en neer, al in het portiek ontmoet heeft. Rachid woont er al 12 jaar en meldt als hoogtepunt van het wonen hier het buurtfeest.  
We kijken samen uit het raam. “Ze zijn nu echt aan het uitladen!” En inderdaad, iemand heeft het matras op zijn hoofd gehesen en loopt ermee… ons portiek in. Het blijkt het ronde wollen mutsje te zijn, dat vond dat de hulp aan de nieuwkomers nog niet voldoende was geweest. Ook zijn kleinzoon komt met de armen vol nog een keer naar boven. Tot vandaag weten wij niet of ze boven, onder of om de hoek wonen, maar wij voelen ons wel meteen welkom in de wijk. Jammer dat Geert W. dit nooit meer kan meemaken. Nederland zou er anders uitzien.

Sestina

September rain falls on the house.
In the failing light, the old grandmother
sits in the kitchen with the child
beside the Little Marvel Stove,
reading the jokes from the almanac,
laughing and talking to hide her tears.

She thinks that her equinoctial tears
and the rain that beats on the roof of the house
were both foretold by the almanac,
but only known to a grandmother.
The iron kettle sings on the stove.
She cuts some bread and says to the child,

It's time for tea now; but the child
is watching the teakettle's small hard tears
dance like mad on the hot black stove,
the way the rain must dance on the house.
Tidying up, the old grandmother
hangs up the clever almanac

on its string. Birdlike, the almanac
hovers half open above the child,
hovers above the old grandmother
and her teacup full of dark brown tears.
She shivers and says she thinks the house
feels chilly, and puts more wood in the stove.

It was to be, says the Marvel Stove.
I know what I know, says the almanac.
With crayons the child draws a rigid house
and a winding pathway. Then the child
puts in a man with buttons like tears
and shows it proudly to the grandmother.

But secretly, while the grandmother
busies herself about the stove,
the little moons fall down like tears
from between the pages of the almanac
into the flower bed the child
has carefully placed in the front of the house.

Time to plant tears, says the almanac.
The grandmother sings to the marvelous stove
and the child draws another inscrutable house.


Elisabeth Bishop

Helpdesk blues

People talking without speaking,
People hearing without listening...

(Sound of Silence, Simon & Garfunkel, als wachtmuziek bij Ziggo)

Anagram

Geert Wilders: Gisterwereld

(Kees van Kooten, Radio 1, 15-10-2010)

Belief

Belief stands in the way of learning

The Internet

The Internet is like a herd of performing elephants with diarrhea. Massive, difficult to redirect, awe-inspiring, entertaining, and a source of mind-boggling amounts of shit when you least expect it.

Post-communistische weemoed

Vroeger hadden we alles, behalve vrijheid. Nu hebben we vrijheid, en verder niets.